Jullie kennen het vast wel uit bijvoorbeeld de heartland serie: De join-up. Je stuurt het paard in galop in een circel tot hij zijn oor naar binnen laat gaan, je draait je om en het paard komt als je het goed doet naar je toe! Ook zou een paard er braaf van worden, toch moet je geen join-up doen met je paard! Door een join-up te doen stuur je het paard nameliijk van jou (voor hem gezien als een kudde)  weg, een paard dat niet meer bij de kudde hoort is een gemakkelijke prooi en dus betekent dit bijna altijd de dood, als een paard nadat hij weggestuurd is zich onderdanig gedraagt, mag hij de kudde weer in. Zo dwing je hem om naar je te luisteren. Door een join-up te doen straf je het paard met de doodstraf en alleen als hij zich dan overgeeft mag hij blijven leven (dan draai je je om). Daarom mag je nooit zomaar de join-up doen omdat het paard braaf word. Je hebt vast welleens gehoord van Monty Roberts, hij heeft de join-up bedacht. Deze was bedoelt voor probleem paarden die zich gevaarlijk dominant gedragen, en mag eigenlijk alleen worden uitgevoerd door proffesionals (mensen die er vestand van hebben!). Dat is dus de reden waarom je NOOIT zomaar een join-up mag doen, Heartland is dus eigenlijk een slecht voorbeeld. Er word ook gezegd dat je per paardenleven maximaal 2 join-ups mag doen omdat dit psygisch (geestelijk) heel erg zwaar voor het dier is. Hieronder staat alles nog eens groots uitgelegd!

Om te begrijpen hoe de join-up werkt, moet je je eigenlijk een beetje verdiepen in het kuddegedrag van een paard. 

Een kudde in de natuur bestaat uit een groep merries van verschillende leeftijden, hengsten t/m een jaar of twee, een leidende merrie en een leidende hengst. 
De hengst bevindt zich vaak achter de kudde, beschermt deze tegen roofdieren en rivalen, drijft de kudde van achteren op. Daarbuiten is hij ook verantwoordelijk voor het drachtig maken van de merries. Meer niet, maar minder ook niet.
Hengstveulens die ouder worden, worden door de leidende hengst uit de groep verstoten, en vormen vaak vrijgezellenkuddes, tot het moment dat ze een eigen kudden stichten en/of het bij een gevecht om het leiderschap winnen van een rivaliserende hengst en zijn kudde overnemen.

De leidende merrie - meestal een wat oudere merrie - beslist waar de kudde die dag heengaat, waar wordt gegeten, waar wordt gedronken. Deze merrie is ook verantwoordelijk voor de opvoeding van de paarden in de kudde. Jonge paarden kunnen af en toe heel vervelend zijn, en kunnen dan als straf uit de kudde worden gezet, uit de kudde gejaagd voor een onbepaalde tijd, tot de leidende merrie beslist dat de straf lang genoeg heeft geduurd en het paard weer terug de kudde in mag. Om te begrijpen wat deze straf eigenlijk inhoudt moet je weten dat een paard een kuddedier is. In de kudde vind een paard zijn veiligheid, een paard alleen is in levensgevaar, moet altijd op zijn hoede zijn, loopt altijd gevaar op een onachtzaam moment ten prooi te vallen aan roofdieren. Als je een kudde paarden bekijkt, dan is er altijd wel eentje die de wacht houdt, die de anderen kan waarschuwen als deze liggen of staan te slapen. Een paard kan niet zonder kudde.

De join-up is een methode die bekend is geworden door Monty Roberts. De join-up bootst in principe het gedrag na van de leidende merrie die een paard uit de kudde jaagt, en die het paard na tekenen van overgave en onderdanigheid weer terug de kudde in vraagt. Hij maakt daarbij gebruik van een afgesloten ronde kraal, en bevind zich ten tijde van de join-up alleen met het paard in die kraal. De persoon in het midden van de kraal jaagt het paard van zich weg met behulp van het gooien van een longeertouw naar de achterhand van het paard, zonder dit paard echter te raken. Hij maakt daarbij abrupte en agressieve bewegingen, schouders breed en gaat met de volle breedte naar het paard staan. Na verloop van een paar rondjes wordt er van hand veranderd, de persoon snijdt het paard de pas af en laat het paard, weer door agressieve en hoekige bewegingen de andere kant opgaan. Op een gegeven moment gaat het paard doorkrijgen dat hij toch niet bij de persoon in het midden vandaan kan, en krijg je de eerste tekenen van onderdanigheid. Een oortje op de persoon in het midden gericht, het hoofd gaat zakken, het paard gaat likken en kauwen. Op dat moment stopt te persoon in het midden met opjagen, draait zich half van het paard af, blik op de grondgericht, met een beetje een bolle rug. Het paard gaat met zijn hoofd naar de persoon in het midden staan, en zoekt toenadering, komt op de persoon in het midden af en gaat met het neusje bij de schouder van de persoon staan. Dit is de join-up. Als de persoon dan wegloopt, nog steeds zonder het paard aan te kijken, zal het paard de persoon doorgaans volgen. Dit heet follow-up. De hele procedure duurt niet langer dan een kwartier a twintig minuten. Je moet daarbij het paard goed kunnen lezen, het ene paard heeft wat meer druk nodig, het andere paard wat minder. Sommige paarden, en dat risico heb je helemaal bij de wat dominantere paarden, zullen de correctie die ze krijgen niet zonder meer accepteren, het risico is dan altijd aanwezig dat het paard je aanvalt. Maar de join-up, mits goed uitgevoerd, lukt altijd. 

Monty Roberts gebruikt deze methode bij het zadelmak maken van jonge paarden, maar ook voor de correctie van probleempaarden. Het is een manier om snel toegang te krijgen tot het paard, snel te laten zien dat jij de baas bent en hij beter maar niet in discussie kan gaan en eventuele discussies met het paard over leiderschap te omzeilen. De join-up is echter niet het wondermiddel om een betere band met je paard te krijgen, en als je met behulp van de join-up het paard op een voor de buitenstaander zachtzinnige manier hebt laten zien dat jij de baas bent, moet je die positie ook weten te behouden.

In mijn ogen is het bij heel weinig paarden echt nodig om de verhoudingen recht te zetten mbv de join-up, omdat je je paard toch psychisch erg onder druk zet. Je stuurt hem als het ware weg uit jullie kudde van twee, weg uit de kudde die voor hem veiligheid betekend, en het enige andere alternatief is dat hij buiten de kudde blijven (= de dood) of toenadering zoeken, zich onderdanig opstellen voor de straf die hij heeft gekregen maar waarbij hij niet weet wat het nou was. De "betere band" die je met het paard krijgt na de join-up is snel over als je weer terugvalt in je oude fouten, en iedere keer weer de join-up uit te voeren om weer de baas te worden is niet de oplossing voor eventuele dominantieproblemen. Lessen in de join-up op maneges met goedzakken van manegepaarden zijn in mijn ogen dan ook puur misdadig. Eens in de week een join-up meenemen terwijl het paard niets verkeerd heeft gedaan dito. En een uur lang een paard rondjes te laten lopen tot hij trillend en zwetend in een hoek blijft staan, omdat je de tekenen niet goed kunt interpreteren, of het paard geen tekenen vertoond uit het boekje of zoals hierboven beschreven grenst aan mishandeling. 

Hopelijk snappen jullie nu wat een join-up is, en beginnen jullie er niet aan!

Let op: Bovenstaande gaat over het uitvoeren van een joni-up als amateur, indien je weet waar je mee bezig bent kunnen er ook voordelen zitten aan een join-up. Hier zijn de meningen oververdeeld. 

Gebruikte informatie is grotendeels afkomstig van www.bokt.nl